عنوان نذاریم نمیشه ناموسا؟
برگشتم به چهار پنج سال پیش که شبا دیر می خوابیدم. دیر دیر. گاهی اونقدر دیر که نمی شد گفت شب، رسما صبح بود. الان ولی نمیخوام اینجوری باشم. دلم میخواد مبارزه کنم با این تمایل به بیدار موندن. دوست دارم به زور بخوابم. ولی جدا شدن از اینترنت کار ساده ای نیست. اینترنت داره زندگیمو می بلعه. من ابزار دست اونم. تلگرام برای زندگی من تصمیم می گیره. پست جدید گذاشتن یا نذاشتن یه کانال یا گروه میتونه برنامه منو عوض کنه و این مسئله آزاردهنده ترین اتفاق ممکنه. مودم خاموش شه احساس بی حوصلگی می کنم. از بیرون که میام خونه قبل از اینکه تنبونمو بکشم پایین وای فای گوشی رو روشن می کنم که تلگرام و اینستا رو چک کنم. گه تر از این هم وضعیتی وجود داره؟ گه تر از مجازی زندگی کردن چیزی هست؟ اینجا باز حقیقی تره. آدما کمتر میان. واسه آدما نمی نویسم. واسه خودم می نویسم. واسه خالی شدن. همینه که باعث میشه خود واقعیمو بریزم بیرون. انگار تو یه جمع دوستانه دارم حرف می زنم. با آدمای راحت.
