پذیرش هر گونه ذلت در محل

بعد از زلزله 5/2 ریشتری ای که توی تهران اومد و من هیچ تمایلی به بیرون رفتن از خونه تا امن شدن اوضاع نداشتم، به این فکر کردم که اوه، چه تناقضی. من آدم نسبتا جون دوستی هستم، وقتی هوا آلوده اس بلوار کشاورز و خیابون فلسطین رو پیاده نمیرم تا مترو، با غذا آب نمی خورم که برای معده ام ضرر نداشته باشه، قلیون و سیگار نمی کشم که داغون نشم، غذای کثیف بیرون دوست ندارم و حاضرم پول بیشتری خرج کنم که غذای تمیزتر و خوشمزه تری بخورم و و و این فهرست سوسول بازی همچنان ادامه داره. ولی حقیقتش اون شب بدم نمیومد که یهویی همه چیز تموم شه. به این نتیجه رسیدم که من از مردن نمی ترسم، از زجرکش شدن می ترسم. از اینکه سرب توی خونم کم کم زیاد شه و کارمو بسازه می ترسم، ولی از اینکه سقف بیاد رو سرم و ماجرای بیست و چند ساله ام تموم شه، نمی ترسم.