من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم

وقتی اینجا رو باز می کنم و میخوام بنویسم، یاد فیلم سر به مهر میفتم و نریشن هایی که شخصیت صبا می گفت و چه خوب بود. بعضی از فیلما اینجورین، وقتی مدت زیادی ازشون میگذره آدم می فهمه چه اشتباهی کرده که یه روزی با خودش گفته اه، این چقد کسل کننده اس. بعدا با دیدن رگ خواب و یه لیلا حاتمی فوق العاده تو همون سبک دیدم که چقد هر دوی این فیلما توی نزدیک شدن به شخصیت زن موفقن، با اینکه کارگردان هر دو فیلم مرد هستن.